Monthly Archives: October 2012

Dag 1 en Jackie M vat die stuur sometime na Worcester en die uwe dink hy kan gou-gou ‘n joernaalinskrywing maak, want wat die laaste 24 uur gebeur het is te mal om te wil vergeet, maar gegewe die spoed waarteen dinge beweeg sal gegewens maklik deur die krake die niet in verdwyn, daarom dan hierdie joernaal. Ek wou beriggewing doen oor die asembenewende snelheide wat kan bereik word in ‘n voertuig as Jackie M agter die stuur is, maar toe ek opkyk is ons agter ‘n Tazz vasgekeer teen 40km/h deur Lainsburg.

“Tekens” is die eerste woord die oggend van die ontwakende Jackie M in die donker huis in St. Rand. Dis kwart oor drie die oggend. Die eerste van die twee olifante in die kamer is die elektrisiteit wat gistraand so net na elf afgegaan het. Ons het vergeet om Eskom te koop. Die meter sit in ‘n kas in die kombuis. Dis maklik om van iets te vergeet as dit jou nie in die oog staar elke oggend nie. Die tweede teken is die fokkol geld in ons bankrekening en die belofte van inbetaling wat nie verskyn nie. Moet ons ry, moet ons nie? As ons ry there would be trouble, if we stay it would be double. Ons moet ry. Ons is op.

Ek maak Les J se leë bed wakker. Die voordeur is oop. Hy kom van buite af in uit die donker na die kontrasterende donkerte van binne. “Loit kan die sleutels nie vind nie.” Hy is vasgekeer in die cottage. Sleutels soek in daglig is iets wat ek al soveel keer meegemaak het dat ek patente gekonsetualiseer het vir sleutelopspoor gadgets. Tel nou nog die duisternis by en die feit dat my patent nog nie prototipe het nie en ons sit met ‘n derde teken.

Kitare, trekklaviere, tromme en kak word als in ons rooivlamwa gelaai. Uitendelik maak Loit S sy verskyning.

“Hoe lykkit?” vra ek.
“Dit lyk na niks in die donkerte, ehêh,” kom die lag van Loit se kant af.

…

Ons laai vir Ruben S in Helderview in die skemerte voor daglig. Ons slat die groot pad met garage pies en koffie en die eerste lat so bietjie diekant van Worcester by ‘n stop and go. Alles voel stop and go. Expect 10 minutes delay at every instance. Maar daais eintlik alles in jou kop, want die natural flow van alles skep die illusie van stilstand so tussen die beweging, wanner in der waarheid alles pretty damn vinnig aanstap. Het ek genoem dat Jackie M nogal fokkof? Ons pyl op Beaufort-Wes af en ek dink aan die Kaptein G wat so amper ‘n arm laat draai het om in te klim, maar wie se awersie vir Gauteng my uit meegevoel sy arm sonder verdere insident aan hom terugbesorg het.

Ons is werklik op pad. Geen omdraai nou meer nie en ek wonder hoe lekker word Rian M nou wakker met die wete dat ons mik om sy wêreld in groot getalle binne te val, kop tot toon bewapen met allerlei instrumente en geen benul wat ons gaan speel nie. Al wat ons weet is Donderdagaand sien die Wasgoedlyn se afskopvertoning in the Room, Stanley 44, Jhb, Suid-Afrika, Afrika, Planeet Aarde, hierdie melkweg, hierdie heelal. Ek het ook nog nie werklik bevestig wie almal daar gaan wees nie. Piet B het genoem hy maak ‘n draai. Bacchus sê hy kom met Rynier Ersnt Julius Prins en Marissa W. Dan Loit, Les, Jackie M en die uwe… Dit maak eintlik nie saak wie kom nie, wat ons gaan speel nie, dit gaan net fokken awesome wees.

…

Dis na nege. Ek gaan loer of ek nie iets kan wyser raak oor die oplossing van Teken 2 nie. Bel vir Coenraad S. Hoor wat hy sê. Hoop vir bucks voor Colesberg. Hy antwoord nie. Dis net-net na nege. Hy is ‘n organiser van ‘n rock fees, die bra slaap seker steeds. Ons ry voort op ‘n huilmêrrie. Leeugamka. Loit sal jou sê “gam” is die Khoi woord vir leeu in anycase. Toutologie dus. Ons ry oor die leeu rivier by leeuleeu. En Jackie M mompel: “Daar is niks wat my so grief soos ‘n spoedgrens nie.” Jackie se sinne verkort deur die weglating van vloekwoorde. “Speel daar vir ons die insekte, Michael Jackson, enige iets.” Vroetel-vroetel met ‘n nukkerige frontloader CD player wat die Beatles weier. Michael word aanvaar, ironies nogal iets wat nie in sy eie leeftyd gebeur het nie. “Daarsy!” begin die Jackie haar Jackson “hie-hiees”. Tussen songs vra sy: “Antwoord daai dude nie sy foon nie?” Ek skud my kop en sy “Billy Jean… not my lover… the kid is not my son… hie-hie-hiee.”

anyway ek moet ry, chat later…

Daar is min wat soveel onmin saai soos ‘n foon wat met verkeerde tyd rondloop. Volgens my berekeninge sal als glad verloop as ons Johannesburg 8 uur die oggend verlaat. Dit beteken 10 uur in Ermelo give or take a coffee break. Dit beteken minstens ‘n uurtjie of wat vir piepie, rondkyk en soundcheck. Dit beteken 6 uur opstaan. 7 uur in die kar wegry van Natasha se huis om al die manne op te laai almal versprei oor Johannesburg soos marshmallows in ‘n boks Rice Krispies.
Met die wakkerword is die eerste teken van tyd die helder lig wat deur die kamervenster val. Die tweede was ‘n alarm. Was daar ‘n alarm? Oe, ek weet nie meer nie, ek sal ‘n swak getuie in die hof maak. Die derde was ‘n foon wat sê 06:16. Ah, nie te laat nie, dog ek, nou moet ek net die manne almal wakker kry. Loit slaap oorkant die gang. Maklik genoeg, ek klop aan die deur. Hy sê hy is al lankal wakker, sit regop in die bed. Les en Melissa is by De Waal se huis in Melville aan die ander kant van die swart rivier genaamd Empire. Rian is in Emmerentia slash Greenside. Lochner naby De Waal in Melville. Pete, wie weet waar bly Pete. Rian weet. Egbert bly in Springs oppad Ermelo toe naby die N17. Dis dan maklik, roete uitgewerk: Loit, Les, Lochner, Rian, Pete, Egbert, Ermelo en dan soek ons die fees. Daar sal genoeg tyd wees.
Skok een. Die donnerse foon het gelieg. Dis al na 7. Fok weet.
Skok twee, rys is skaars – hongersnood imminent. Ek en Jackie M sit al lankal in die vlamwa en wag op die donnerse Loit wat al lank voor ons wakker is en ons nou laat wag. Vir wat wag ons nou weer? Ek en Jackie M kyk vir mekaar, sê nie ‘n woord nie, maar ons beide se kyke gesels lang sinne vol vloekwoorde…
Ek klim uit die vlamwa wat nou al geruime tyd lank luier en vind Loit in die kombuis besig om te gesels met Florrie. “Loit, ons is laat, wag net vir jou!”
“Ek soek rys, hulle het nie rys nie, jy weet, rys vir my shaker.” Loit maak shakers uit pille blikkies/boksies/botteltjies. Nou vra ek saggies vir myself: wat help vroeg wakker wees as jy ons in elk geval laat gaan maak?
Loit in. Les en Melissa opgelaai, in. Lochner, op en in. Rian opgelaai en in. Op pad na Pete se huis vra Rian: “You know where’s Sylvia’s Pass?” Ons kry Pete se huis maklik genoeg, klim op die snelweg oppad Springs toe, vang so bietjie spoed, maar ons is laat. Dan draai ek af en Rian raak nervous: “We don’t have any time for detours, Riku.” Ek verseker hom ons gaan nie detour nie, ons gaan net naby Egbert se huis petrol ingooi en, terwyl ons nou daar is, hom sommer net oplaai.
Kry vir Egbert by ‘n Engen naby sy huis. Hy besluit hy ry met sy eie kar. Lochner klim by hom, want nou kan hulle lekker rook, want in Egbert se kar word lekker gerook. Jackie M is ook by Egbert in. Dit was Egbert se besluit vertel Jackie M.
Ons vat die grootpad met ‘n vetspoed, bietjie onwettige snelhede maar nou ja, ek sal ‘n swak hofgetuie maak het ek mos al gesê. “Sorry, your officer, I’ve got this holy fear of needles, so I hardly looked where it was!” That’s my story.
Ry deur Ermelo en ek vertel weer Johannes se grappie oor Ermelo (vergeet miskien? Lees dag 1). Dan raak ons bietjie onseker. Buite Ermelo vat ons die pad Lothair toe, maar Bacchus bel en vertel van ‘n ander pad. Ons stop en wag. Draai om. Draai weer terug en kry uiteindelik die eerste tekens van Mieliepop reg by die ingang van die fees. “Wat van ‘n paar Mieliepopfees-bordjies van Ermelo af ouens? Of is julle bang mense kom op julle af?” dog ek sag vir myself.
Ons slat daai grondpad deur die hekke op pad fees toe, by die hek vertel ons ons moet oor 10 minute op stage wees. Hulle draai nie doekies om nie, gee ons ons VIP bangles en whathaveyous daar en dan. Ons jaag verhoog toe, klim op ‘n verkeerde paadjie (swak gemerk ouens), ry deur ‘n kampterrein, sien die stage van ver af, ja ons sal ‘n ander pad moet van om oor die rivier te kom. Ons wikkel deur klippe en graspolle, klim op ‘n pad wat die rivier oorsteek, ry by ‘n verbode ingang in tussen al die mense deur en stop reg langs die stage presies 5 minute voor twaalf. Ons is nie fokken laat nie! Puik Timing. Ek’s sommer trots op almal.
Almal spring uit die kar uit en dra instrumente stage toe. Dirk Ace is op stage, hy vertel hy dog ons gannie kommie, al klaar besig om ‘n ander band te organize, maar hier’s ons nou so let the games begin!
…word vervolg….
Onthou as jy nog nie jou Wasgoedlyn volume 1 se tunes gaan download het by http://tunelink.co.za nie, dan moet ons maar vra, wat de fok is fout met jou? Dis koel tunes bra!

Natasha se huis. Ons staan laat op. Hoe anders, uitgeput van die vorige dae en nagte se doene en late. Saterdag. ‘n Dag af. Ons gaan rugby kyk en fokkol doen. O, wag so bietjie, nou onthou ek, iemand het ‘n belofte gemaak dat ons Janneman in die Diereryk vir ons vriende se kinders gaan opvoer. Sommer in Natasha se huis. Ai, wanne het wie gedink dis ‘n goeie idee? Daai iemand was seker weer ek. Ek herinner myself daaraan dat ek iewers die wyse raad gelees het wat sê moenie besluite maak wanneer jy kwaad is nie en moenie beloftes maak wanneer jy happy is nie. Nou onthou ek, dit was in ‘n kring buitekant die venue waar ons gespeel het, wat ek dink daar toe besluit is dat dit ‘n goeie idee sou wees om vir die kinders ‘n show te reël. Mmmh, advies se waarde word altyd eers waardeer wanneer jy dit nie gevat het nie.
Sjoe, ek’s lekker moeg wetie of ek kans sien vir hierdie spulletjie nie, maar gelukkig kon ek nie lank daaroor tob nie, want toe ek my voete vind is die tafel in die eetkamer uitgedra en die kussings op die vloer gegooi. Plek reggemaak vir klompie woelige kinders wat nou enige oomblik sou opdaag. Ai, ek slaan my oë op na Natasha se medisynekas. Waar sal my energie vandaan kom?
Hoedens en kleuvolle hemde word aangedra. Ons lyk soos ‘n sigeunersirkus toe Natasha met ons klaar is. Daar is iets omtrent ‘n kostuum of ‘n masker wat jou metamorfeer. Skielik is jy iemand anders en nie meer so tam en boring soos die persoon wat jy eens was nie.
Ek het hoeveel duisend vertonings al gelewer en ek kan met alle eerlikheid erken, ek raak nie meer bang of senuwee-agtig voor ‘n vertoning nie. Dis nou tot ek begin het met die kindershows. Ag jinne, kinne. Dis nou ‘n ander tipe druk daai. Die oë van die kleinspan wat jou stip aanstaar en sê: “wel hier is ek nou, entertain me.” Dis wanne mens begin twyfel en van voor af wonder: “is ek regtig goed genoeg?” Maar daai twyfel verdwyn so met die slaan van die eerste noot, want dan is daar nie meer tyd vir twyfel of weifel nie. Dan is daar net die oomblik self. En die oomblik verlang ‘n daad. En doen moet jy doen. Daar gat ons al weer. Voor al die gesiggies op die banke, op die kussings op die vloer en weggesteek buite val ons weg:
As jy deur die land wil ry
kom ons gaan nou na die stasie toe
en wanneer jy op die platform staan
langs die grootste trein wat ooit bestaan
klim op in sy lang vet lyf
jy kom ons gaan nou na die stasie toe
Ek is ‘n stoomtrein
‘n stoom-stoomtrein
met die rook wat bo verskyn
Ek’s ‘n baie ou masjien
‘n dekade of tien
het ek hier langs rondgery
Daar vertrek Janneman op sy reis deur die oerwoud en vat al wat kind is saam. Sjoe kindershows wil gedoen word. Dit bly die beste oefening vir ‘n middeljarige musikant. Natgesweet. Loit sit in op perkussie en Les gooi so paar lekker note op kitaar. Jackie M hou die kleinspan aan die gang. Kry hulle om te dans en te sing en op te spring en rond te hol. Sy’s superenergiek vir ‘n ouma. Maar dan is sy ‘n superjong ouma. Hoe gebeur sulke goed? Sal ons dit los vir ‘n dag wanneer ons nie besig is met ‘n kindervertoning nie?
Janneman se laaste note maak klaar en die trein vertrek en die kinders verdaag met die lokomotief. Miskien nou is daar ‘n ruskansie vir ‘n moeë musikant? Ja, die rugby gaan begin. Die tafel word ingedra. Die braai word aangesteek, die reën begin val. Omtrent alles in daardie volgorde. Nee wag, die rugby het na die reën eers begin. WP het gewen, bla bla bla, wie gee om as die Lions nie speel nie. Kerrie kap. Ek verkies biltong en braaivleis, so hou die kerrie. En die koppie. Ek val neer op die bank. Sien hoe hardloop die manne heen en weer. Sien hoe min gee ek om? Ek ontspan. Len braai vleis, Borrie pak tasse vir Swede. Loyd lê op die bank. Hy is ‘n Shark. Die ref is so onregverdig. Kyk hoe gee ek om. Hierdie is my omgeegesig.
Ek dink so bietjie in die agterkant van my kop aan Peter Pearlson se birthday partytjie vanaand by die zoo lake bowling club. Weet nie of ek die energie gaan hê om te gaan nie, maar ek wil graag my vriend Jim Neversink gaan groet. Hy is hier uit Denemarke vir ‘n paar dae. Ek sal moet ja. Maar gee my krag. Môre moet ons Mieliepop toe ry. Dis in Ermelo. Waar is Ermelo. Laat my dink aan Johannes Vogel wat altyd gesê het: “Die lekkerste ding van Ermelo is dat jy enige plek kan gaan vir vakansie, want dit sal beter wees as Ermelo.” Haha, hy’s funny, eks moeg. Ek gaan nou rus. Gesels later. Tarra for now.

(As jy nog nie Wasgoedlyn volume 1 se liekies in jou besit het nie, gaan kry dit hierso:
https://www.tunelink.co.za
en lees seblief die bygaande verwelkomings briefie)

(Dag 3 het verlore geraak, goeie goed het gebeur maar te vinnig om tydjie te gehad het om neer te pen, jammer, bel maar vir die tyl. (As jy ons nommer vergeet het, onthou ons is nommer 1))
Sjoe, volgende oggende, almal ken daai, maar daai gevoel van iets amazings het gebeur en die begin is verby maar die Boeing is in die lug, en die baabelas wil jou herinner dat jy moet ly maar jy wil nie want te veel lekker gedagtes kom baklei vir plek in jou kop. Iets het gebeur die oggend 6h30. O ja, Mpho het gebel, die fokker, 06h30, for faak syks! Hy is verveeld by die huis wat gaan ons doen vandag. Ek vertel hom hy moet my ‘n uur gee vir ‘n insluimering. En word 4 ure later wakker, onthou toe eers van hom, gee ‘n bel, maak ‘n plan, gaan hom haal. Ons laai hom op.
Mpho, mmmh, hoe sal ek dit stel, hy is een van daai mense wat letterlik met almal op straat gaan praat. By die kafee stap ‘n ou Ma Veronica gebukkend met ‘n kierie oor die pad. Mpho gesels saamstapsaam met haar. Sy vertel sy was die victim van forced removals. Sophiatown, toe sy tien jaar oud was toe kom daai fokkers met hul kaspirs en laai die mense op. Wat ‘n Triomf. Maar sy is terug. Ons laai haar in, vat haar na die Anglikaanse kerk. Iets vertel my ons moet gou uitklim en gou by die kerk inloer. Wragtag daar stap ons die geskiedenis binne. Goeie roep, dankie Mpho dat jy gebel het al was dit so fokken vroeg. Ons ontmoet die Reverend en van die gemeentelede, ons kyk na die prentjies van die priester wat in Apartheidjare gewys het almal is nie so nie. Ons kyk na sy foto’s van die ou priester (ek het nou sy naam vergeet maar bel vir Mpho, hy sê dis Trevor Huddleston). Die pastoor vertel dat Trevor ook in daai jare die man was wat vir Hugh Masekela sy eerste trompet gegee het. Legend. Dat ons daar moes uitkom was bestem.
Mpho speel vir die pastoor en sy gemeentelede ‘n liedjie wat ek geskryf het:
I saw a man today
he was living in the street
had a wife and family
but none for them to eat
then a woman from the street
she came and shared her bread
she knew that she was someone’s child
when she looked into their eyes
and from a distant land
I knew a man who said to me
a man’s a man in my eyes
if a child is his in his
and to this day I still believe
that we all are family
everyone and everything
is a block from the same being
Mpho, ex-soldier en ekke kry trane in ons oë, liefde vloeie mense connect. Ons kry koekies van ‘n suster se eerste baksel. Lekker sy het goed gedaan. Ons groet geraak mekaar. ‘n Oomblik. Iets het gebeur. Magic.
Aangekom by Natasha se huis ontmoet Mpho die res van die gang, raak gewoond aan die slang. Onmiddellik vind Loit en Mpho mekaar en gesels heritage. Nog connections word gemaak. Les op en af soos ‘n beer, want hy wil lughawe toe want liefie land twaalfuur. Seker die eerste keer dat Les wou betyds wees vir enige iets op die hele trip. Wragtag, regtigwaar. (Jackie M se woorde sonder toestemming gesteel.) Mpho kry ‘n bak plan. Hy wil ons introduce aan Sifiso wat nou deel is van die regering se beplanning vir cultural development. Maar daar is probleme, daar is nie ‘n sekonde in hierdie vasgepakte dag om hom te ontmoet nie. Ons stop by die Xai-Xai waar Sifiso Ntuli besig is met ‘n besigheidsafspraak. Mpho hijack hom, ek sien hoe word ‘n vol guiness agtergelaat op die tafel. Later sou ek eers hoor dat Sifiso glad geen benul gehad het oor wat Mpho se duistere planne behels het nie.
Ons laai hom agter in die vlamwa. Loit en Les speel musiek vir hom. Hy begin vriendelik genoeg reageer totdat ons die hoofweg vat. Toe raak die man bekommerd. “Hey, listen guys, this hijacking, fun as it may be, is causing trouble with my agenda for the day, I have business and kids to take care of. Where are we going?”
Mpho sê vir hom terwyl ons ry in die middelste van 4 bane op die M2: “It’s ok, bra, we can just drop you off here, you can grab a taxi back to Melville.” Daarna was Sifiso se gelukkige gemoed by die venster uit. Die hele atmosfeer raak gespanne. Les is bekommerd oor Meisie wat wag op die lughawe. Sifiso is bekommerd oor guiness wat wag op die tafel. Riku wonder wat de hel om nou te doen: “I’ll just drive faster.” Jackie M het alles op video. Dis fokken funny nou, maar nie toe nie.
Iewers in die oomblik het Sifiso begin relax toe hy sien daar’s nie veel wat hy kan doen aan sy situasie nie. Les het die kitaar geneem, mooi gespeel. Radio Lava Live bly maar die bus se beste stasie. Sifiso sê later, “yes I can see that you can play music well, but what do you want from me.” Dis waar die samesprekings begin het. Sonder om al die details te verskaf maak dit my bly om te rapporteer dat die Wasgoedlyn saam met klomp ander inheemse kunstenaars deur die departement kuns en kultuur paar vertonings gaan hou. Hijacking suksesvol. Wat kan mens sê. Die Nuwe Suid-Afrikaanse Kultuur het meriete.
Op die lughawe by die drop and go kry ons meisie Melissa waar sy gesellig verkeer met die verkeersbeamptes. Sy klim by die kar in en die verkeerspolisie wil haar nie laat gaan nie. “When are you coming back? We want to see you.” Sjoe wonder wat de hel het sy gesê (of gedoen) vir hulle, want dit klink asof daar in ‘n kort tydjie liefde geblom het…. Lossit maar daar. Les raak stil en doodtevrede en spin soos ‘n katjie wat room gekry het, ‘n mak lammetjie met meisie aan sy sy agter in die vlamwa.
Net voor ons Melville binnery spring Mpho uit die bewegende vlamwa uit asof hy met die dood gedreig is en klim by die agterdeur in van ‘n pikswart 7 reeks BMW asof die maar is wat mense doen in Jhb. Dit was so surrealistiese moment. Voor ek nog kon wonder wat gebeur het ry ons verder, laai Sifiso af en bande is gesmee. Sjoe, dis nou al die derde sjoe (en daai was die vierde), maar die spoed waarteen alles afspeel is verbysterend. Vanmiddag het ons nog ‘n klein bymekaarkoms by Natasha se huis, want Grieta by the Room, het laat weet dat mense gisteraand se show so geniet het dat sy goeie geld sal betaal om ons vanaand weer terug te hê. Dis dan die plan. Sien hier gat ons weer!

(As jy nog nie ten minste Wasgoedlyn Vol 1 se liedjies het nie, los ‘n boodskap met e-pos adres, of gaan na http://tunelink.co.za, en ons stuur so gou soos nou die liedjies direk na u toe, waar dit hoort te wees.)

Interessante toets het op ons gewag. Die feite is: Ons is ‘n versameling musikante, maar meer as dit, skeppende kunstenaars, wat nou saam op ‘n kleinerige verhogie vir die eerste keer ooit ‘n program gaan speel asof ons dit al jarre doen. Party van die musikante ontmoet mekaar vir die eerste keer daar minute voor die vertoning begin. Ek dink nie Rian Malan het ooit van Loit Sôls gehoor voor die Wasgoedlyn se Mieliepoptoer nie. Rian en Les het wel van mekaar geweet, want ek het baie van beide met die ander gepraat, maar vanaand is die eerste keer op aarde (let op geskiedskrywers) dat Rian Malan en Les Javan saam op ‘n verhoog sou verskyn.
Soundcheck sien ‘n chaotiese kombinasie verhoogskarrelendes wat vra: “waar’s die tuner? Watse mic is myne? Waar sit ek? Gaan jy op die kitaar speel? Vat jy die shakers? Wie op dromme? Waar is die fokken tuner? Wanne begin ons? Is julle reg, die mense kyk al na ons? Waarmee gaan ons soundcheck? Wat is die eerste song? Het iemand nog ‘n kitaarkabel? Hoekom werk my mic nie?” Al hierdie dinge gebeur terwyl Lochner rustig sy koffie teug en ‘n sigaretjie rook en Les J op sy eie in die Spar rondmission vir airtime (vir Melissa smsies) en iets by die Tops. Min gepla. Maar soos ek sê, eks op my eie min gepla oor Les, want soos ek voorheen gesê het, as Les opdaag, gaan mooi gebeur. Bacchus Nel daag op met sy hele band. Hoe de fok gaan almal op die verhoog pas….
Dan raak alles stil en almal sit en ons asem in en uit en wag vir die eerste noot. Ek is op die klavier val weg met Hoofstroom in D. D is ‘n goeie sleutel. Les het ‘n mondfluitjie in D. Dit klink mooi en skraal in die dikste musiekstrome sny dit van agter in die kamer reg deur tot voor in die gevoel. Daai triestige klankie wat mense hartseer en bly op dieselfde oomblik maak. Ek is in die ritme, ek hoor Les van anderkant die verhoog inval, dan is Pete by met ballas en Rian op ruggraatkitaar en die perkussie met Ruben en Loit begin inskop en die Wasgoedlyn is in die aanloopbaan na al die reise en regmaak soos ‘n groot Boeing met enjins wat opwarm, wegtrek en as die koor kom, opstyg: “Hoofstroom, verbode rivier, word meer as ‘n mens, ‘n heilige dier.”
Ons het vertrek. Ons is hier. Ons speel musiek. Ons verdwaal in toonlere en ritmes. Ek sien uit die hoek van my ook Grieta begin glimlag. Soos Rian sing: “Die glase klink, die dansers draai, hy hou jou vas, probeer koning kraai.” Oe die gotskap gevoel as jy met ‘n groot orkes ‘n lekker liedjie speel en almal gooi ‘n stem in die potjie. Die geheel is groter as die somtotaal van almal se bydraes. Dis waar die magic lê. Fok Mnet. Ek hoef nooit weer TV te kyk as hierdie lewensaar my siel so voed nie. Ek is verslaaf aan klanke maak. Die regte klanke met die regte mense op die regte manier. Ek sal help span aan hierdie ding; die Wasgoedlyn, laat ons sien hoe ver sy gaan. Maar om oor musiek te praat is om seks met behulp van masturbasie te probeer beskryf. Ek los dit liewer daar waar dit hoort. Mens u moet liewerste self kom luister. Die Wasgoedlyn kom. Kom pluk sy vrugte daar is baie om te geniet.

(As jy nog nie ten minste Wasgoedlyn Vol 1 se liedjies het nie, los ‘n boodskap met e-pos adres, of gaan na http://tunelink.co.za, en ons stuur so gou soos nou die liedjies direk na u toe, waar dit hoort te wees.)

Word wakker in Natasha en Len se huis. Gister voel soos ‘n blur. Lekker koppie koffie. My boetie in Australië verjaar vandag. Lochner bel, ons kom almal hier bymekaar. Natasha en Jackie M gesels oor Kingston and the Rasta. N wil sommer dadelik die band inskryf vir FORR. Maggies, dinge gaan vinnig, laat ons eers ‘n stukkie asemhaal met die goeie nuus dat teken 2 van gister se kommer iets van die verlede is met ‘n pragtagge sms van standardbank wat my vertel het dat my bank ont(mielie|)pop het in ‘n gesellige situasie.
Natasha se Len het tande laat trek om absesse en moontlike dood te vermy en die sit letterlik dikbek in die tv kamer toe ons gesig wys. Moedige man wat met groot pyn groot getalle rumoerige gaste in sy huis met vriendelikheid verdra. Op pad venue toe vertel Natasha dat sy baie ouens gedate het wat nice was, maar nie regtig hul lewens oopgemaak het vir haar manier van sosiaal verkeer nie. Len het op ‘n stadium haar laat verstaan dat hy weet daar sal nou maar net altyd mense en mense in sy huis wees, en dis fine met hom. Dis aanvaarding wat huwelike laat werk. Maar miskien is dit meer. Ons kom in die kamer opgemaak in haar huis vir ons om in te slaap en die enigste boekie uitgestal op die bedkassie: “WEES DIE VROU VAN ‘N GELUKKIGE MAN”. Die hoofletters is soos dit op die boek self verskyn en dit laat my voel asof die titel ‘n bevel is en nie ‘n voorstel nie. “Ja amen”, dog ek maar ek was nog nie gereed om volkome vrou te wees nie, toe paas ek die boekie aan na Jackie M toe. Tot my groot onsteltenis stel sy glad nie belang nie. Geskok. Seergemaak. Verstaan sy dan nie dat wanneer die man die spil is waarom alles draai dat die wiel van die vrou se lewe glad sal verloop nie? Dit staan alles daar op bladsy 31.
Hoe dit ook al sy, ons gaan nie toelaat dat huweliksprobleme ons Mieliepotoer in die wiele ry nie. By die venue, “the Room” by 44 Stanley, kry ons vir Lochner. Hy het ‘n pragtagge Wasgoedlyn manifes geskryf en geperform daar en dan. Grieta, in beheer van alles, kon nie ophou glimlag nie. Ons gesels oor tafels skuif, mensegetalle, stages bou en wasgoedlyn ophang. Die wasgoedlyn wat op die ou en gehang het, het sexy gehang met lingerie en lingerda. Eers later vind ek uit al die kinky goete was van Grieta afkomstig. Mmmmh, Grieta lyk na so ‘n lekker meisie.

Anyways, Rian bel: “Lyk my nie julle is daar nie.” O fok, ek het vir Rian na Natasha se huis toe geredirect vir ‘n rehearsal, meantime is ons venue toe. My beplanning darem…. Op die ou en dag die manne stuk-stuk by Natasha se huis op, eers Lochner saamet ons, dan Rian. Ons werk Lochner se liedjies uit, gaan goed, klink mooi. Ek dog by myself: “Legendary” hier sit ek tussen Rian Malan en Lochner de Kock. WTF, groot siele in die kamer. Toe daag die anne manne op. In stap die Loit en die Ruben en die Les Javan. Ons begin lekker lawaai, so mooi, groot dinge op pad. Minute later verdwyn Les internet toe. Boek en verskuif vlugte vir sy duifie van PE. Les sou eers weer verskyn toe ons die huis verlaat om te gaan soundcheck. Moeilik om rehearsal so te run, maar ek het vroeër vir Jackie M vertel dat met Les op die verhoog is ek gerus met die waarborg dat daar minstens een hoek is vanwaar goeie klanke altyd gaan voortspruit. And so it was proven to be the case yet again. Maar meer daaroor later. Ek stop vir ‘n breakfast breek. Chat nou-nou verder.